پائولو کوئیلو‏در یک افسانه‌ی قدیمی «پِرو» [1] یی از شهری حکایت می‌شود که همه در آن شادبودند. ساکنا‏ن این شهر کارهای دلخواهشان را انجام می‌دادند و با هم خوب تامی‌کردند، به جز شهردار که غصه می‌خورد، چون هیچ حکمی نداشت که صادر کند.زندان خالی بود. از دادگاه هرگز استفاده نمی‌شد و دفتر اسناد رسمی هیچ سندیصادر نمی‌کرد، چون ارزش سخنان انسان بیشتر از کاغذی بود که روی آن نوشته شدهباشد.‏روزی شهردار چند کارگر از جای دوری آورد تا وسط میدان اصلی دهکده دیواربکشند. تا یک هفته صدای چکش و اره به گوش می‌رسید.در پایان هفته شهردار از همه‌ی ساکنان دعوت کرد تا در مراسم افتتاح شرکت کنند.حصارها را با تشریفات مفصل برداشتند و یک چوبه‌ی دار نمایان شد.‏مردم از هم می‌پرسیدند که این چوبه‌ی دار در آن‌جا چه می‌کند.‏از ترس‌شان از آن به بعد برای حل و فصل همه‌ی مواردی که قبلاً با قول و قرارمتقابل انجام می‌شد، به دادگاه مراجعه می‌کردند و برای ثبت اسنادی که قبلاًصرفاً به زبان می‌آمد، به دفتر ثبت اسناد رسمی می‌رفتند. کم‌کم ‏توجه‌شان بهآنچه که شهردار «ترس از قانون» می‌گفت، جلب شد.‏در افسانه آمده که هرگز از آن چوبه‌ی دار استفاده نشد، اما وجود آن همه چیزرا عوض کرد.